Sol açığa medhiye beyanındadır...
Sol açık, 'başka ' birisidir. Nadir eser. Deliler sınıfından. Sol açık, hücum futbolunun hayali, güzel oyunun simgesi. Bir mecaz. Mecazı gerçek yapanlar da var: Ateş kızılı formanın içinde, Best'ten Giggs'e uzanan hatta bakın. Gözünüzün önündeyken Giggs'e iyi bakın. Haberiniz olsun, bir de dergi var: Sol Açık
Salı gecelerinin büyük solaçığına...
Bilim insanlarına göre, solakların motor yetenekleri beynin sağ tarafınca yönetilir, bu nedenle stratejik düşünceye, düşünsel yaratıcılığa, bunun yanında başına buyrukluğa daha yatkındırlar. Modern futbolun mucidi Britanyalıların, kalecinin yanı sıra sol açığın da biraz deli olduğuna inanmaları boşuna değildir. 1960’lar ve 70’lerin beynelmilel şöhret sahibi teknik direktörlerinden Max Merkel, ‘İyi bir solaçığın sonu ya millî takım ya tımarhanedir’ demişti. Sol açık, aynı zamanda komik adamdır, mizah duygusu güçlü.
Takımının nadide bir parçasıdır sol açık. Bir ekstra. Hem de biraz, kendi ikliminin sultanı. Kafasına göre takılır gibi. Hücum pres mefhumunun olmadığı eski zamanlarda, rakibin topuyla zerre kadar alâkadar olmamak, bilhassa yakışırdı sol açığa. Şimdi bile yakışır. Tahta bacaklık da yakışır sol açığa. Rüzgârın Oğlu Zeynel, ‘Sağ ayağım zayıf bile değildi, hiç kullanmazdım’ diye anlatmıştı Ankara Rüzgârı / Gençlerbirliği Tarihi için görüştüğümüzde.
Kornerden gol, bir sol açık ekstrası, sol açığının ekstralığının bir kanıtı değil mi? Memleketin kornerden gol sihirbazları, hep sol açıklardı: Şükrü Gülesin- Zeynel Soyuer- Mustafa Denizli.
Sağ açık başı önde harala gürele debelenir, sol açık aklıyla oynar. Başı yukarda. Sol ayağın nadir bir nimet olduğunun farkında. Nadir olmanın bilinciyle, yüksek egolu. Mustafa Denizli, dedik ya!
Toptan yanak alırlardı
Bitirici ortasıyla, zımba şutuyla bir maç koparmanın zevkini de bilir; yumuşak driplingiyle, toptan yanak alan paslarıyla güzel oyunun zevkini de bilir; futbolun sadece futbol olmadığını da bilir. Gülümseyişi de, serin duruşu da ondandır. Luis Cesar Menotti’nin “Sadece futboldan anlayan, futboldan da anlamaz” sözü, sol açığın kulağındadır.
Anladınız; sol açık, bir mecaz. Zamanımızda, iyice mecaz. WM (2-3-5), sonra 4-3-3 dizilişlerinde, bir uç beyliği idi. Bugünün seyyar ve esnek oyununda ise sol açığı sabitlemek zor. Ama mecazın hakkını veren sol ayaklı hücumcular hâlâ var, şükür. Franck Ribery, kendini en iyi hissettiği pozisyonun sol açık olduğunu söylemiş. Yakışır. Bu fasıldan Arjen Robben’i anıyorlar bir de, içime sindiremiyorum. Şükür kere şükür, Ryan Giggs var, asıl.
Amok koşucusu gibiydi
Solda her mevkide, icabında başka her mevkide de oynayabilir, ama o bir sol açık. 1954’ten beri sadece dört kez bir futbolcuya verilen BBC’nin Spor Şahsiyeti ödülüne 2009’da o lâyık görüldü. 36 yaşında, favorilerinde kırlar, serin bakışlı yüzünde birkaç kırışık, Manchester United’deki 20. sezonunda. 11 şampiyonluk gördü, 820 küsur maçla, ateş kırmızısı formayı en fazla giyen oyuncu rekoru onda. Emekli Man. Utd. kıdemlilerinden Pallister, onu ilk maçını, ‘pipo temizleyicisine benzeyen ince çocuk, sol kanatta bir amok koşusu tutturmuştu’ diye anlatıyor. Ferguson’un yaveri olduğu sıralarda Queiroz, bizim buralarda Yusuf Şimşek’e uyarlanan telefon kulübesi imgesini ilk onun için kullanmış: ‘Bir telefon kulübesinde futbol oynayabilir. İçeri kaç kişi doldurursanız doldurun, oradan topla çıkmanın yolunu bulacaktır.’ BBC, ‘elektrik sürati, elastik driplingler, öldürücü paslar’ diye tasvir ediyor vasıflarını. Sakatlığa çok az uğramış. Bacağının üst arka adalesindeki problemlerin üstesinden, yoga yaparak, bir de Ferrari’sini daha yumuşak pedallı bir arabayla değiştirerek gelmiş. Mizahî bir tip olduğunu söylüyor arkadaşları. Ama ortalıkta görünmeyi sevmiyor. Sakin, mütevazı. ‘Galler Prensi’ni hep karşılaştırıldığı George Best’ten ayırt eden: iyi profesyonelliği ve saha dışındaki görünmezliği. Onu Best’in bile, Bobby Charlton’ın bile önünde, kulüp tarihinin en büyük oyuncusu sayanlar var.
Sol Açık: Israrla isteyiniz
Los Angeles’ta Sol Açık adlı bir rock-kültür-stil-dizayn dergisi çıkıyor: Outsideleft. Kurucularından Lamont şöyle yazmış: ‘Sol açık hücumdaki büyüleyici pozisyondur. Genellikle yüksek becerili, hızlı, teknik oyuncular oynar burada. Sahada en atak olan onlardır, en hücumcu rol onlarındır. Bizim de şiârımız budur: Her zaman hücum!’ İlham kaynakları: George Best. İnternetteki açılış sayfalarında, ‘orijinal solaçık’ başlığı altında, onun fotoğrafı duruyor.
Siz asıl yerli sol açığımıza bakın. Endüstriyel futbola, futbolda ırkçılığa, şovenizme, militarizme karşı ‘www.forzalivorno.org’ tayfasının çıkardığı, fanzin ruhlu bir dergi: Sol Açık. İyi kitapçılarda bulunuyor.
Salı gecelerinin büyük solaçığına...
Bilim insanlarına göre, solakların motor yetenekleri beynin sağ tarafınca yönetilir, bu nedenle stratejik düşünceye, düşünsel yaratıcılığa, bunun yanında başına buyrukluğa daha yatkındırlar. Modern futbolun mucidi Britanyalıların, kalecinin yanı sıra sol açığın da biraz deli olduğuna inanmaları boşuna değildir. 1960’lar ve 70’lerin beynelmilel şöhret sahibi teknik direktörlerinden Max Merkel, ‘İyi bir solaçığın sonu ya millî takım ya tımarhanedir’ demişti. Sol açık, aynı zamanda komik adamdır, mizah duygusu güçlü.
Takımının nadide bir parçasıdır sol açık. Bir ekstra. Hem de biraz, kendi ikliminin sultanı. Kafasına göre takılır gibi. Hücum pres mefhumunun olmadığı eski zamanlarda, rakibin topuyla zerre kadar alâkadar olmamak, bilhassa yakışırdı sol açığa. Şimdi bile yakışır. Tahta bacaklık da yakışır sol açığa. Rüzgârın Oğlu Zeynel, ‘Sağ ayağım zayıf bile değildi, hiç kullanmazdım’ diye anlatmıştı Ankara Rüzgârı / Gençlerbirliği Tarihi için görüştüğümüzde.
Kornerden gol, bir sol açık ekstrası, sol açığının ekstralığının bir kanıtı değil mi? Memleketin kornerden gol sihirbazları, hep sol açıklardı: Şükrü Gülesin- Zeynel Soyuer- Mustafa Denizli.
Sağ açık başı önde harala gürele debelenir, sol açık aklıyla oynar. Başı yukarda. Sol ayağın nadir bir nimet olduğunun farkında. Nadir olmanın bilinciyle, yüksek egolu. Mustafa Denizli, dedik ya!
Toptan yanak alırlardı
Bitirici ortasıyla, zımba şutuyla bir maç koparmanın zevkini de bilir; yumuşak driplingiyle, toptan yanak alan paslarıyla güzel oyunun zevkini de bilir; futbolun sadece futbol olmadığını da bilir. Gülümseyişi de, serin duruşu da ondandır. Luis Cesar Menotti’nin “Sadece futboldan anlayan, futboldan da anlamaz” sözü, sol açığın kulağındadır.
Anladınız; sol açık, bir mecaz. Zamanımızda, iyice mecaz. WM (2-3-5), sonra 4-3-3 dizilişlerinde, bir uç beyliği idi. Bugünün seyyar ve esnek oyununda ise sol açığı sabitlemek zor. Ama mecazın hakkını veren sol ayaklı hücumcular hâlâ var, şükür. Franck Ribery, kendini en iyi hissettiği pozisyonun sol açık olduğunu söylemiş. Yakışır. Bu fasıldan Arjen Robben’i anıyorlar bir de, içime sindiremiyorum. Şükür kere şükür, Ryan Giggs var, asıl.
Amok koşucusu gibiydi
Solda her mevkide, icabında başka her mevkide de oynayabilir, ama o bir sol açık. 1954’ten beri sadece dört kez bir futbolcuya verilen BBC’nin Spor Şahsiyeti ödülüne 2009’da o lâyık görüldü. 36 yaşında, favorilerinde kırlar, serin bakışlı yüzünde birkaç kırışık, Manchester United’deki 20. sezonunda. 11 şampiyonluk gördü, 820 küsur maçla, ateş kırmızısı formayı en fazla giyen oyuncu rekoru onda. Emekli Man. Utd. kıdemlilerinden Pallister, onu ilk maçını, ‘pipo temizleyicisine benzeyen ince çocuk, sol kanatta bir amok koşusu tutturmuştu’ diye anlatıyor. Ferguson’un yaveri olduğu sıralarda Queiroz, bizim buralarda Yusuf Şimşek’e uyarlanan telefon kulübesi imgesini ilk onun için kullanmış: ‘Bir telefon kulübesinde futbol oynayabilir. İçeri kaç kişi doldurursanız doldurun, oradan topla çıkmanın yolunu bulacaktır.’ BBC, ‘elektrik sürati, elastik driplingler, öldürücü paslar’ diye tasvir ediyor vasıflarını. Sakatlığa çok az uğramış. Bacağının üst arka adalesindeki problemlerin üstesinden, yoga yaparak, bir de Ferrari’sini daha yumuşak pedallı bir arabayla değiştirerek gelmiş. Mizahî bir tip olduğunu söylüyor arkadaşları. Ama ortalıkta görünmeyi sevmiyor. Sakin, mütevazı. ‘Galler Prensi’ni hep karşılaştırıldığı George Best’ten ayırt eden: iyi profesyonelliği ve saha dışındaki görünmezliği. Onu Best’in bile, Bobby Charlton’ın bile önünde, kulüp tarihinin en büyük oyuncusu sayanlar var.
Sol Açık: Israrla isteyiniz
Los Angeles’ta Sol Açık adlı bir rock-kültür-stil-dizayn dergisi çıkıyor: Outsideleft. Kurucularından Lamont şöyle yazmış: ‘Sol açık hücumdaki büyüleyici pozisyondur. Genellikle yüksek becerili, hızlı, teknik oyuncular oynar burada. Sahada en atak olan onlardır, en hücumcu rol onlarındır. Bizim de şiârımız budur: Her zaman hücum!’ İlham kaynakları: George Best. İnternetteki açılış sayfalarında, ‘orijinal solaçık’ başlığı altında, onun fotoğrafı duruyor.
Siz asıl yerli sol açığımıza bakın. Endüstriyel futbola, futbolda ırkçılığa, şovenizme, militarizme karşı ‘www.forzalivorno.org’ tayfasının çıkardığı, fanzin ruhlu bir dergi: Sol Açık. İyi kitapçılarda bulunuyor.
Post a Comment